Tuesday 13 November 2018

பிஞ்சில்ப் பழுத்த வெய்யில் !


 ஒரு அமைதியான இடத்தில மரத்துப் போய்விட்ட மனதின் ரம்மியமான அலைவரிசையை ஒருமுறை  மவுனத்துக்கு சமாந்தரமாகப் பயணிக்கவைத்து , காலம் என்பதை  வாழ்க்கையிலிருந்து  ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு  எவ்வளவுநேரம் நிம்மதியாக இருந்து நம்மைச் சுற்றி நடப்பதைக் கவனிக்கமுடிகிறது  என்றால் கொஞ்சம்  " எதையுமே  பிடிக்க முடியாமல்,  விட்டத்தை சுட்டிக் காட்டி பெருமூச்சு விட்டுச்   சமாளிக்கும் "   களேபரமான பதில்தான் வருகிறது.  
                 
                                               ஏனென்றால் பலசமயம் கவிதை எழுத்துவத்துக்கான உயிரோட்டமான சில அம்சங்கள் நம்மைச் சுற்றி நடக்கும், என்னதான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும்  கட்பனைப்புனைவுகளை நீட்டி வைத்தாலும் வாழ்வியலில் உள்ள ஒரு காட்சியை ஜோசித்து எழுதமுடியாது , அது  இதயத்திலிருந்து வந்தது போலிருக்காது .


                                                                   அதனால  ஒருநாள்  மெல்லிய குளிரிலும் ஸ்டோக்ஹோலாம் நகரத்தில் ஒரு  சதுக்கத்தில் ரோமேனிய ஜிப்ஸி நாடோடி ஒருவர் நின்று கொண்டு   வயலின் வாசித்துக் கொண்டிருந்தார் . கொஞ்சநேரம் இருந்துபார்த்தேன் . சிலர்  போகிற போக்கில் சில்லறை வீசிவிட்டுப் போகிறார்கள். அவரின்  இசை க்ளாசிக்கல்  அமர்க்களம்  . ஆனால் நின்று கவனிக்கவோ, கேட்டு ரசிக்கவோ  யாருக்கும் நேரமில்லை.                                                                                          
                                                                                  அவசரத்தில் பரபரத்துக் கொண்டிருக்கும்  எதிர்பாராத இடத்தில், எதிர்பாராத சூழ்நிலையில்  ,  மனிதர்கள் கங்காருபோல  தாண்டிச் செல்கிறார்கள். சுதேசிய  வெள்ளையர்கள், வந்தேறிய  கறுப்பர்கள். நாடுதாண்டிய  ஆசியர்கள். கண்களை அகலவிரித்தபடி  சுற்றுலாப்பயணிகள்,உட்சாக   இளைஞர்கள், வயதான  முதியவர்கள். இன, நிற, வயது வித்தியாசமில்லாமல் அத்தனை பேரும் ஒரு இடத்தைக் கடந்தபடி   புகுந்து எதுவுமே நடக்காததுபோல், எதுவுமே கேட்காதது போல் போய்க்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.



                                            ஆண்ட்ராய்டு  வைத்திருக்கும் இளையவர்கள் இரண்டு  காதிலும் இரைச்சலை அடைத்துக்கொண்டு நடக்கிறார்கள்;  செயற்கயான  ஓசைகளில் கரைந்து நிஜத்தைப்  புறக்கணிக்கிறார்கள்.
விசிஷ்யங்களை   நின்று கவனிக்க விரும்பிய குழந்தைகள் மட்டும்தான் அலாதியான அனுபவம் . அவர்களை அவசரப் பெற்றோர்கள் தரதரவென்று இழுத்துப் போகிறார்கள் , அவர்கள் ஏதோவொரு அதிசயத்தைத்   திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டே போகின்றனர் .


                                                        இந்த நடைமுறை  அனுபவம்  எழுப்பும் முக்கியமான கேள்வி, அனுபவித்தல்  என்றால் என்ன ? அதைக்   கவிதையாகவோ, கதையாகவோ, பதிவாகவோ .  மொழிபெயர்தல்  என்றால் என்ன ? அது  அனுபவித்து, அளவிடக் கூடியதா, அல்லது உள்வாங்கப்படும்  அந்த நேரத்து மன நிலையின் பிரதிபலிப்புதானா ?
                                                                       
                                                      கொஞ்சம் ஆழமாகவே சொல்வதென்றால்   ஒரு மேலை நாட்டின்     நவீன நகர வாழ்க்கையின் அவசரமும் அலட்சியமும் அபத்தமும் கலந்த சரியான கலவைக்குள் சமாளிக்க முயன்று  மோதி மோதி விலகுகிற ஒரு கவிதையைக் கண்டுபிடித்து வெளியே எடுப்பத்துக்கு நிறையவே சாமர்த்தியம் தேவையாக இருக்கு.




எதிர்பார்ப்புகளற்ற
பிரமிப்புகளும்,
ஒழுங்கிலிருந்து விலகும்
பரவச உணர்ச்சிகளும்
மர்மமாகவே போய்க்கழிந்துவிட்டது !

இத்தனையாண்டுகளில்
திரும்பிப்பார்க்க
மதிப்பீடுகளேதுமின்றி
இயல்பாகவே வாழ்க்கையுமிருந்திருக்கு !


இப்போதெல்லாம்
இயலாமை திகட்டும்
சொற்கள் புதைந்து கிடக்கின்ற
ஆதர்சமொழியொன்றின்
பாவனைகள் தொடங்கிவிட
இன்றைய மதிப்பீட்டில்
பிறப்பை அடித்தளமாகக் கொண்ட
தினந்தினம்
காலாவதியாகிக்கொண்டிருக்கலாம் !


ஆனால்
வேறோர் அனுபவ மதிப்பில்
வாழ்நாளின் வயதென்பதும்
முக்கியமானதாகத்தான் தெரிகிறது !



*





வழிந்தோடும் ஆற்றுநீரில்
படிந்திருக்கும் பாசியைப்போல
கொண்டாடா  குறையாத
பெருநினைவுகளை மீட்டெடுக்கும்
ஞாபகங்கள்
கண்களிண் நீரோடை !

அதில்
ஒரு கூழாங்கல்லை
அலையெழுப்ப விசிறி எறியும்போது
சிலநொடிகள் வானவில்லை
வேப்பமரத்தின்
குளிர்மையான மூச்சுக்காற்றை
மீண்டுமொரு மழையை
கவர்ந்துசெல்லும்
செண்பகப்பூ வாசத்தை
சட்டெனக் கண்டெடுக்கலாம் !


*



பின்நிழலாக தொடர்ந்து
பேரன்பை
மனதாரத் தூக்கிக்
கொண்டாட வைத்த
உரையாடல்களுக்கெல்லாம்
என்ன நடந்தது ?


தலைமுறைகள் முதிர்ந்த
காலகட்டமொன்றை
நிர்மூலமாக்குகிறதுக்கென்றே
தூரமாகிப்போன
காலம் காத்திருக்குதா ?


சந்திப்புக்களின் இடைவெளிகள்
நீண்டதாயிருப்பதென்னவோ உண்மைதான் !
ஆனாலும்
பிரிக்கக்கூடாத உறவின்
அத்தனை பெருமிதங்களையும்
கவிழ்த்து
கேள்வி கேட்கிறதுபோல
அவமானப்படவைக்கிறது
சடுதியில் முறித்துக்கொள்ளும்
மவுனம் !


*



மல்லாந்து கிடந்தவாறு
பின்தங்கிய
நட்சத்திரங்களை
ஒன்றுவிடாமல் எண்ணுவது ,
அவ்வப்போது
தொடர்வழி வாகனங்கள்
வேகமெடுக்கும் போது
உதறிக்கொள்வது ,
பக்கங்களில் வழிந்து
ஈரத்தரையில் கிடந்தது நெளியும்
மழைத்தண்ணி ,
இரவுகள்
அலைவரிசைகளை
மாற்றிவைத்தபடி
எல்லாவற்றையும் இயக்குகிறது,
ஒரு காரணமுமின்றி
அன்பளிப்பாகக் கிடைத்தது போல
தினம்தினம்
விடியும்போதெல்லாம்
எப்படி இருந்ததோ
அப்படியே !
ஒரு வித்தியாசமும் இல்லை. !


*

வாழ்வெனும் பெருநதி
நில்லாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.
அதில் ஒரு துளி.
இன்று போலிருக்கிறது
மற்றொரு துளி

நாளை போலிருக்கலாம்
“அப்போது ” எனும் விழிப்பில்
இறந்த காலங்களின் நிகழ்வுகள்,
அவை
உண்மையில் நடந்ததா ?
அல்லது
நாம் கண்ட கனவா?
யாருக்குத் தெரியும்?


*

வாடிக்கையாகவே
அதிர்வுணர
நன்றாகவே தெரிந்துவைத்திருக்கும்
அனுபவம்,
பேச்சுவாக்கில்.

வேடிக்கைக்காக ஆரம்பித்து
அழுத்தமாக
உபதேசங்களின்றி
சுயபுத்தியில் தேர்ந்தெடுக்கும்
பொறுமை ,
அவரவருக்குரிய
நீள்வட்டப்பாதையை ஏற்றுக் கொண்டு
இடராக
எதிர்ப்படுவதையெல்லாம்
தவிர்ப்பதபடியே
நமக்குள்
தகவலைப் பரிமாறிக் கொள்கின்ற
நம்மை
உங்களுக்கு
அவ்வளவாகத் தெரிந்திருக்க
நியாயமில்லை !


*

ஆழத்துக்குள் இறங்கி
வைரம்பாய்ந்த 
 மனதை
அசைத்துத் தங்கி விடுகிற
ஒரு 

போதிமர
தரிசனத்தைச் சொல்லி
மஞ்சள்வெளி நெடுகிலும்
சுள்ளிகள் போட்டுத் தீவைத்து
அத்தனை இயல்பாய்
அத்தனை இயற்கையாய்
குளிர் காய்ந்துகொண்டிருக்கிறது

பிஞ்சில்ப் பழுத்த
வெய்யில் !


*


ஒரு
மிகப்பெரிய மாற்றத்தின்
ஆரம்பப்புள்ளியென்று
எதுவுமில்லை !
முழுமையான மனத்திருப்தி...

களிமண் பொம்மையாகியிருக்கும்
இன்றைக்கெல்லாம்
சுவாரசியங்களும்
விட்ட குறை
தொட்ட குறையாகப்
பாதிதூரம்தான் கடந்திருக்கிறது !
புரிந்துணர்வு சமயங்களில்
நமக்குளே
ஒருவரையொருவர் தேற்றி
முன்னகர்ந்திருக்கிற
இத்தனை வருடங்களில்
வாழ்க்கையோடு
எப்போதுமில்லாதவாறு
ஒப்புமை செய்துகொண்டேயிருப்பது
சலிப்புத்தருகிறது!


*

லயிப்போடு ஈடுபடும்
நகர்விலிருந்து
எத்தனை மாற்றங்களைக்
கடந்து வந்திருக்கும்
ஒரு இசைக்குறிப்பு ?


ராகங்களில்
கனமாக சுரங்களிருக்கும்போது
அடர் காடுகளில்
அபத்தமான தாளநடையை
எப்படித் தேர்வுசெய்கிறது
ஒரு புல்லாங்குழல் ?


ஒழுங்கமைப்பில்
சிதறல்கள் இருந்தாலும்
ஒரு
இளமூங்கிலொன்றின்
சிறு முனகல்களையும்
கேட்கக்கிடைக்கும்
ஆலாபனையாக்கிவிடுகிறது
காற்றின் குரல் !


*

திட்டமிடப்படாத
பயணங்கள்
கிளைத்தெடுத்ததில்
எவைகளை ஸ்வீகரித்தேன் ?
விளங்காத விஷயம்தான்!

ஒவ்வொரு பேருந்திலும்
தலைக்குமேலே
கரகரக்கும் சப்தங்கள்,
ஒவ்வொரு புகையிரதத்திலும்
உள்நோக்கி நுழையும்
ஜன்னலோரத் தெறிப்புகள்,
ஒரு நிகழ்வில்
இரவாகட்டும்,
பகலாகட்டும்
பழகிப்போன
மழையிருட்டுகளே
துண்டுக்காட்சிகளாகக்
கசிந்து கொண்டேயிருக்கிறன !


*

சமயங்களில்
தீர்மானிக்கமுடியாத
விபரீதமான முடிவைத் தேடிக்கொள்வது
எனக்குள் துருவும் !
பின்தொடர்ந்து 

அதற்குத் தகுந்தாற் போல்
அவளாகவே
எதிர்வினை செய்வாள்
அது முழுதும் உண்மையா?
முடியிற காரியமா ?
எனக்குத் தெரியாது. !
ஒரு முறை
“என் இறுதிக்கணம் இதுவாகவிருக்குமா ?” என்று
இதயத்தை மூடிவிடுவதுபோல
நினைத்துக் கொண்டே
அந்தரத்தில் அமர்ந்திருந்தேன்.
அவளோ
முகத்தை உற்று நோக்கி
“அப்படியெல்லாம் நடக்காது ” என்றாள் !
நினைத்த நேரத்தில்
என்னைப் படித்தாளா
அல்லது
நினைத்த இடத்தில
என் எண்ணத்தைப் படித்தாளா ?
அதுவுமெனக்குத் தெரியாது !


*

அவகாசமேயின்றி
சந்தித்தவர்கள் ,
இன்னும் சந்திக்காதவர்கள்
நாளைக்கும் நிலைக்கிறவர்கள்
பேரமைப்பில்

அனுபவத்தின் சுவடுகளை சுமக்கிற
உறவாடுதல் என்பது
மொத்தத்தின் ஒரு இயல்பு
அது
நிலப்பரப்பில் புழுதிமண்டி
அமைதியாய்க் கிடக்கிறது.
உணர்வு கவிந்திருக்கிற
அதனுள்ளும்
ஏதோவொரு அளவுக்குதான்
மழை பெய்கின்றது
ஏதோவொரு அளவுதான்
மண்ணைத் தடயமாக்குக்கிறது
ஏதோவொரு அளவுதான்
நிலம் நனைகிறது
ஏதோ ஒரு அளவுதான்
அன்பும் கிட்டுகிறது.!


*

நீரோட்டத்தில்
இறகுகள் உதிர்ந்து விழுந்த
மஞ்சள் இலைகளை
படபடத்தபடியான பயத்தில்
சரிகைக் கறைபோல மிதக்கவிடுகின்றது

நீல நதி !


வெற்றுச் சமாதானங்கள்
தேய்ந்து விடுகின்ற
பாய்ச்சலுடன்
அலைமேல் விழுந்து மோதி 
திடீரென அந்நியப்பட்டு
மூச்சுத் திணறல்களுக்கு நடுவே,
நெருங்கி
 பின்பறந்து அலைந்து 
 இலைகளைக்
கையளவில் வாரியணைத்து
கிடைத்ததை பற்றிப்
பின் உதறி விலகிக்கொண்டிருக்கிறது
நீளக் கரை .!








*

நீங்கள் தான்,
இன்றைய நீங்களேதான்
ஒவ்வொரு
இற்றை நிமிடத்திலும்
நினைவுக்காட்டின் மாமழையில் ...

அன்புள்ளம் சிந்திய கண்ணீரையாவது
தடம்புரளும் கன்னங்களில்
வழிந்தோடிவிடவிடாமல்
மறுபடியும் மறுபடியும்
வயதான பின்னொரு நாளைக்காக
தேடியெடுத்துவைத்துக்கொள்ளுங்கள்.!
ஏனென்றால்
புத்திப் பிரஞ்ஞையின்
நிழலையே நீர்வாணமாக்கி
அத்துமீறல் செய்தபடி
தன்
கோரமுகத்தைப் பதிவுசெய்ய
உள்நுழைந்துவிடலாம்
நினைவிழப்பு !


*






Friday 2 November 2018

ஸப்தங்கள் !






இசைஞானி இளையாராஜா பற்றிய காணொளிகள் எப்போதும் விரும்பிப் பார்ப்பது.  ஒரு காலத்தில் மேடைகளிலோ, நேரடி நிகழ்ச்சிகளிலோ கலந்துகொள்ள மறுத்த ராஜா, இப்பெல்லாம் ஆர்மோனியப்பெட்டியைத் தூக்கிகொண்டுபோய் பல கல்லூரி அழைப்பு நிகழ்ச்சிகளில் கலந்துகொள்கிறார்.  இசையமைப்பது போன்ற டெக்கனிகள் விசயங்களை சொல்லுகிறார்,   


                                                                                அண்மையில் ஒரு youtube  காணொளியின் தலையங்கம்  இப்படி இருந்தது . கோவையில் இருக்கும் ஒரு கல்லுரியில் நிகழ்ந்த நிகழ்வு அது , அதன் தலையங்கம் " இளையராஜாவுக்கு முன்னால் பாடி காட்டிய பெண்கள் ". அப்புறம் சொல்லவா வேணும் இப்ப உள்ள நேரமே நெருப்பு பத்தவைக்கும் நேரமல்லவா,, இந்த மாதிரி அவலுக்கு  காத்திருக்கும் குரும்பெட்டிதலையன்கள்  எல்லாம் விழுந்து அடித்துப்   வைரலாக இந்தக் காணொளிக்குள் பலர் போய் பார்த்து இருக்கிறார்கள். 
  
                                                                           உண்மையில் கல்லூரி இசை நிகழ்ச்சியில் பெண்கள் இளையராஜாவுக்கு முன்னால் "பாடிக்காண்பிக்கிறார்கள்  ", அவரும் எப்படிப் பாடவேண்டும் என்று  சில நுணுக்கங்கள் சொல்லுகிறார்.  இதுதான் சம்பம். ஆனால் தலையங்கம் எவ்ளவு குழப்பமாக இருக்கு .


                                                                           தமிழில் எழுதுவதில் உள்ள ஆபத்து ஒரு வசனத்தில் ஒரு எழுத்து வரவேண்டிய இடத்தில வராமல்போனால் அந்த வாக்கியமே வேறு ஒரு அர்த்தத்தைக் கொண்டுவந்து சேர்த்துவிடும்.  சிலநேரம் எழுத்துக்கள் இணையும் போதும் இருவேறு அர்த்தம் கொடுக்கும். " இதுவல்லவோ பருகாத தேன் , அதை இன்னும் நீ பருகாததேன் " போன்று நிறைய இருக்கு  . இது கட்டுரைக்கு என்று இல்லை கவிதைக்கும் பொருந்தும் . முகநூலில் சிலமாதங்கள் முன்  எழுதிய இந்த எழுத்துருக்களை   உங்களோடு பகிர்ந்துகொள்கிறேன் .




வாய்பிளந்திருக்கிறது
ஜன்னல் !
எட்டாவது மாடியிலிருந்து
கைகளைப் பிசைந்தபடி
பக்கம் பார்த்தாலும்
மண்டிக்கிடக்கிறது
நகரம் !
மனோதிடத்தையும்
தைரியத்தையும்
தத்தெடுத்துக்கொண்டதுபோலப்
பேய்க்காற்று
முகத்தைப் பிராண்டுகிறது !
மூச்சு இறைத்தபடி
வளைந்து
இடமும் வலமுமாக
நகரவிளிம்பில்
வினோத அசைவுகளுடன்
நடந்துகொண்டிருக்கிறது
நதி !



*






ஒன்றையொன்று
விரட்டியபடியிருக்கும்
இருவேறு விசைகளாக
அலைக்கழிக்கவைத்தாலும்
முன்னதாகவே
திட்டம்போடவேண்டிஇருக்கிறது
ஒருசில
படிமங்களை
வழிக்குக் கொண்டுவருவத்துக்கு !


மிகப் பரிசுத்தமான
வார்த்தைகளை
வரிசைப்படுத்தி
சேகரித்து வைத்துக்கொள்ள
ஒவ்வொருமுறையும்
அவற்றின்
கழுத்துகள் நெரிக்கப்டுகின்றன !


முடிவுகளில்
குப்புற விழுந்த நிலை
அதைக் கலைத்தெடுத்த
பிரதியில்
தொண்டையில் சிக்கிக் கொண்ட
ஒரு மீன்எலும்பு கொடுக்கும்
அவஸ்தையை
நினைவு கூர்கிறது
கவிதை !





*


அந்தப்
பாடலின் துயரம்
பகிர்தல்கள் பிணைந்திருக்கின்ற

சாம்பல்நிற வானத்தில்
பலவீனமாக ஒலித்து !


அதுவொரு
துருவப்பறவையின் புலம்பெயர்வுகளின்
அலங்கோல மீட்டல்கள் !
ஆகாயத்தை வெறித்தபடி
நட்சத்திரங்கள்
மௌனத்தைப் பரப்பிக்கொண்டிருந்த
இளஞ்சூட்டு இருட்டில்
அதை நானும் பாடிப்பார்த்தேன் !


வரையப்படவேண்டிய
ஓவியம் போலிருந்த
துன்பத்தின் காலடி ஓசைகள்
உள்ளிருந்து எழும்பத்தொடங்கியது !


அதுவும்
சற்றுநேரம்தான் !


பறக்கமுடியாத யாருக்கும்
வெளிப்படுத்தாமலிருப்பதுதான் நல்லதுபோல
குரல்வளைக்குள்ளேயே
தீனமாகவுருகி மறைந்துவிட்டன
ஸப்தங்கள் !











*
தீப்பற்றி எரிவதைப்போல
வெய்யில்
இனியெப்போதும்
பாலைநிலத்துக் கனவே !


அச்சப்படுத்துவதுபோல  

நிலவிக்கொண்டிருக்கும்
காலமாற்றம் !


எல்லைகள் இல்லாதபோதும்கூட
குறிப்பிட்டவொரு பகுதியை
வெற்றிடமாக்கி
இன்னொரு பகுதியை
மூச்சுத்திணறச் செய்யும்
வறண்ட குளிர் !


பருவங்களுக்கு
நல்நோக்கங்களிருந்தாலும்
வாழ்வை அளந்து பார்க்கும்
சிலவற்றோடு
திக்குமுக்காடச் செய்கிறது !


மனத்தைச் சூடேற்றும்
கட்டமைப்புகளில்லாத
இந்தத் தேசத்தில்
தீடீரென்று
கதவுகளைத் முழுக்கத் திறப்பது
புத்திசாலித்தனமல்ல !



*


அவளைப்
பார்க்கமுடியவில்லை.
கேட்கமட்டும் முடிந்தது.

அலைபேசிய
நீண்ட மொழியாடலில்
யாரோவொருவனின்
ஞாபகத்தைச் சுமந்தபடியிருக்கும்
அவளின் அன்புள்ளம்
ஏற்கெனவே
பகிரப்பட்டுவிட்டதைக் காட்டியது !


பிறகு
கேட்காதது போலிருந்தபோது
எரிச்சலின் சிறு சாயல் கூட இல்லாமல்
உச்சரித்தது யார் பெயரை?


தவிப்பில்
குறிக்கோளின்றி
மனமலைந்தபோதில்
எட்டிப்பாக்க நினைத்தேன்


அப்போதுதான்
கன்னத்தில் யாரையோ
மென்மையாக முத்தமிட்டது போன்றதொரு
உணர்விலான சிரிப்பு !









*


இரவு
முடிவில்லாமல் நீண்டிருக்க
விரும்பினேன்.
உலகம்
இரவிலேயே முடிந்து விட
ஏங்கினேன்.
ஏனென்றால்
அடர் இருட்டில்த்தான்
எண்ணமெழுப்பும் பார்வைகள்
தீர்க்கதரிசனமாயிருந்தன !


நிலவில்லாத இரவுகள்
எவ்வளவு இருளானவை என்று
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
நடுநிசிகள் இல்லையென்ற
கற்பனையே வலி !


நிழலோடு
வெளிச்சமிருக்குமிடத்தில்
நிலைவிழாத
இருட்டிற்கு வழியில்லையென்று
என்னை நானே
சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன்!








*


என்னை
எப்படி எனக்குள்ளேவர
அனுமதித்தேன்?
ஒரு வேளை
என்னைச் சுற்றி
ஒரு மாயையான வலையைப்
பின்னுவதற்காகவா?


ஒன்றோடு ஒன்று கலந்தும்,
இணைந்தும்,
வருடங்களில் கனமாகியும்
உருவங்களில் பரவிய
என்னை
எனக்குத் தெரியாது. !


திசைதேடாத
வழிப்போக்கன் போல
வழிதெரியாத நிலைதான்.
இருப்பினும்
ஊடுருவமுடியாத
ஆழ்மனப் பிரதேசங்களிலும்
எனக்கும்
நன்றாகத் தெரிந்தவொருவர்போலவே
உணர்கிறேன் !









*


கடலின் கரை
அலைகளைத் தொலைக்கும்
கணங்களில் 
சுவாசம்போலவே
மூச்சுமுட்டும்   
பூஞ்சோலைகளை ,
சுட்டு விரல்
கிள்ளிப் பற்றிக்கொள்ளும்
ஊசி மழையை ,
பழுப்பு நிறத்தில்
சுகமான
நினைவுத்தூசிகளை ,
மினுங்கிக்கிடக்கும்
மழழைகளின்
சிரிப்புக்களை,
நுழைய முடியாதபடி
உரசிச்செல்லும்
பிரியங்களை ,
நேருக்குநேர் சந்திக்கும் போது
ஏதோவொன்றுக்குள்ளிருந்து
வெளிவருவதில்
என்னைத் தொலைத்து
வெகுநாட்களாகிவிட்டதை
மனசாட்சி
ஒப்புக்கொண்டுவிடுகிறது !





*


" திருப்தியும்
உச்ச பரவசமும்
எங்கிருக்கிறதென்று "
ஆத்மாவைக் கேட்டேன் !



ஒருநாள்
ஆதாரத்தோடு
உண்மைக் காதலென்றது !
இன்னொரு பொழுது
துழாவி தேடிப்பார்த்து
பரஸ்பர நேசிப்பென்றது !


விரதநாட்களில்
பற்றற்று
ஞானம் கடத்தலென்றதும்
நல்லாகவே நினைவிருக்கு !


ஆனாலும்
உண்மையைச்சொல்கிறேன்
சிலசமயம்
சல்லாபம் செய்தபடியே
நெருக்கடிநிலை
அறிவிக்கப்பட்டதுபோலக்
காமம் என்றது !


அடக்கண்றாவி
சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல்
நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டது
திமிறிக்கொண்ட
நாலாவது பதிலில்
ஒரு
அருவருப்பான மிருகமும்
எனக்குள்ளிருப்பது !










*



யாருமேயில்லை.
பின்மாலைகளிலேயே
வௌவால்கள்
அங்குமிங்குமாகப்
பறந்துகொண்டிருந்தன !

கும்மிருட்டில்
ஒவ்வொரு தளமாகத்
தேடிக்கொண்டிருக்கிறாள் !
" நீ சொல்லும்
மனிதனைப் போல
யாரும் இருந்ததேயில்லையென்கிறது "
அபத்தமான நிசப்தம் !


சிலமனுக்கும்
ஆள் அரவம் இல்லை !
ஏதோவொன்று
அவள்மீதிருந்து இறங்கிப்போவதை
மந்தகதியில் உணர்ந்தாள் !


இனி .
எப்போதுமே எடுக்க முடியாத
இடத்துக்கு
நிரந்தரமாகவே
நகர்த்தப்பட்டுவிட்டது
காதலெனும்போதை !





*

இவ்வளவு தூரம்
முன்னேறிவிட்டு
யாராவது பின்னகர்வார்களா?


ஒரேயொரு முறை
தொட்டுப்பார்க்க வேண்டும். !

ஒரே
ஒரு
தொடுகை
அவ்வளவுதான் !


நினைக்கும்போதே
மயிலிறகு
வருடுவது போலிருக்கும்
மென்மை !


கிறங்கிப்போய்
உச்சி சிலிர்த்து
பிரேமைகள் மங்கி
மெல்லென்று
அழுத்தவேண்டுமென்று
தோன்றுவது போல்
ஏறெடுத்தும்
கண்களை எடுக்க முடியவில்லை. !


அவ்வளவு அழகாயிருந்தன  

பிஞ்சுக் குழந்தையின்
 விரல்கள் !










*


அவசரமாகக்
கனவைக் கிழிப்பது போல
எங்கோ தூரத்திலிருந்து
ஒரு குரல் !

“உலகத்திலேயே ...
பெரிய பலவீனம்
எதுவென்று உனக்குத் தெரியுமா?”
என்று கேட்டது !

ஒலியின் நிழல்
கழுத்துவரை ஏறிவிட
அடைத்துப் பூட்டிய
மூச்சை
உள்ளிழுத்துக்கொண்டேன் !

பளிங்கறை ஒன்றிற்குள்
அழைத்துச்செல்வதுபோலவே
அதன் எதிரொலி
சுவர்முழுவதும்
சுழண்டுகொண்டிருந்தது !

விடியும் வரையில்
இடைவிடாமல்
திரத்திக்கொண்டிருந்த
பயத்தை வெல்லமுடியாததால்
பதில் சொல்லவில்லை !